VICTRACE RETRO MEDIA: A Marcos 1600 GT 1968

A Marcos 1600GT uit 1968,

4 cilinders (blok Ford Crossflow),

1599cc, gew. 700 kg 130 hp.

Marcos is in 1959 opgericht door de Heren
Jem Marsh* en Frank Costin.

The Marcos "Ugly Duckling" G128 Gullwing

*Jem Marsh heb ik diverse keren gefilmd tijdens

the European Historic Grand Prix op Circuit Terleamen te Zolder (B)

en ook tijdens de 2e Historic Grand Prix Zandvoort 1987 .

(Video-8 Snapshots 1987)

1960 - The first Marcos GT cars are strikingly different from other cars and have gullwing doors, high roof (required by Jem's height) and 4 piece split windscreen. Known as the 'Ugly Duckling' they are powered by Ford 1 litre and 1.2 litre engines and achieve considerable racing success in the hands of Jem Marsh, Jackie Stewart and others.

MGS

-------

Laatstgenoemde heeft ook onder andere de body ontworpen van de Lotus XI,

een aantal Lister Jaguars, de Maserati 450S Coupé LM ’57 en de Vanwall.

De eerste Marcossen zagen er niet uit, maar waren wel snel vanwege hun goede stroomlijn en lage gewicht. De auto’s waren zo licht dankzij hun monocoque van vliegtuigmultiplex, naar het voorbeeld van de De Havilland Mosquito, een jachtbommenwerper waaraan Costin in de oorlog had meegewerkt.

Mijn exemplaar is gebouwd in 1968, en is inderdaad nog voorzien van een houten chassis. Overigens schijnt in het historisch racen een houten chassis veiliger te zijn dan een stalen; hout heeft betere energie-absorberende eigenschappen dan staal. Ook is het beter bestand tegen de tand des tijds dan een stalen chassis. Marcos is ook alleen maar overgestapt op staal omdat dat goedkoper was; het oude chassis bestond uit maar liefst 386 onderdelen, die allemaal aan elkaar moesten worden verlijmd. Mijn auto heeft de Cortina GT-motor (beetje getuned), en levert ongeveer 130 pk. De auto weegt 700 kg, dus dat is helemaal niet gek.

Nu wilde ik al ongeveer twintig jaar een Marcos hebben, maar toen ik eenmaal had besloten dat de tijd rijp was, heb ik toch nog ongeveer een jaar gezocht voordat ik mijn exemplaar vond bij iemand in Zweden die al een aantal van deze auto’s had gerestaureerd. Mijn Marcos verkeerde in slechte staat, dus ik dacht ‘m met een gerust hart te kunnen achterlaten, nadat er wat afspraken waren gemaakt over de te verrichten werkzaamheden, zoals het oplappen van het chassis, motor en het kaalmaken en spuiten van de body. De afspraak was dat de restauratie ongeveer een half jaar zou duren, omdat veel onderdelen al gereviseerd en wel op de plank lagen.

De Marcos in goed gezelschap van

de TVR Taimar en MG MG RV8

Drie jaar en ontelbare telefoontjes later was de Marcos nog steeds niet af. Daarom ben ik ‘m gewoon maar gaan halen op een trailer. De eerste indruk was niet slecht, op een verzakking in de motorkap na zag het spuitwerk er mooi uit, alleen stond de Marcos vrij hoog op z’n pootjes. Eenmaal in Nederland bleek er toch wel meer aan de hand; de motor liep niet mooi, de remmen werkten niet goed, hij stuurde slecht etc. Gelukkig kwam ik via via op het spoor van een monteur die veel met Ford Cortina GT’s doet, en zich met liefde over de Marcos ontfermde.

Bij nadere beschouwing bleek de motor dusdanig slecht dat we ‘m bij het oud ijzer hebben gezet. Trommels achter waren links/rechts verwisseld en ondersteboven gemonteerd enz enz. Afgelopen winter is dan ook besteed aan het compleet demonteren van de aandrijflijn en het opbouwen van een nieuw Ford Crossflowblok. Inmiddels rijdt de Marcos een stuk beter, hoewel we deze winter het onderstel stevig onder handen zullen nemen.

Ondanks dat er nog wel het een en ander aan moet gebeuren, is het rijden in de Marcos bijzonder. De zithouding is erg comfortabel, ook op langere ritten. De stoelen maken deel uit van het chassis en zijn dus niet verstelbaar; in plaats daarvan verschuif je de pedalen dmv een grote draaiknop op het dashboard. Het zicht rondom is lang zo slecht niet als je zou vermoeden. Maar onderweg een goed gesprek voeren zit er niet in, omdat het motorgeluid vrijwel ongedempt doordreunt in de cockpit. Dat is ook wel weer lekker bij het terugschakelen. Heel hard rijden over bochtige weggetjes is heerlijk (zolang ze maar netjes geasfalteerd zijn) vanwege het directe stuurgedrag en de uitgebalanceerde wegligging, alleen het drukke Nederlandse verkeer vindt-ie niet fijn.

Al met al is het een bijzondere auto. De restauratie leverde flink wat problemen op, maar het eind komt nu in zicht, en onderweg heb ik veel geleerd over het bezit van een klassieke auto, dus misschien is het wel goed dat het niet allemaal van een leien dakje is gegaan.
Komend voorjaar maar eens zien wat de Marcos vindt van Stelvio.